به مناسبت 12 اردیبهشت، روز معلم:

 

روز معلم، پنجاهمین سالروز خیزش معلمان گرامی باد!

۱۲ اردیبهشت ماه، پنجاهمین سال‌روز مبارزات درخشان زنان و مردان معلم برای دست‌یابی به حقوق پایمال شده خود است که در تاریخ مبارزات آزادی‌خواهی و حق طلبی ملت ایران در یک‌صد سال اخیر، جایگاهی ویژه دارد. در روز 12 اردیبهشت ماه سال 1340، معلمان ایران در برابر حکومت استبدادی حاکم که می‌خواست با درهم کوبیدن جنبش معلمان حقوق آنان را نادیده بگیرد و پایمال کند، تسلیم نشدند و قهرمانانه مقاومت کردند و حکومت را به واپس‌نشینی واداشتند و موفق شدند در راه کسب حقوق صنفی خویش گامی به پیش بردارند. در 12 اردیبهشت‌ماه 1340 تجمع مسالمت‌آمیز معلمان در میدان بهارستان (مقابل مجلس شورای ملی) برای بیان نارضایتی از حقوق مادی و معنوی خود و بی عدالتی در جامعه، به کتک زدن معلمان و شهید شدن ابوالحسن خانعلی دبیر جوان فلسفه و عربی دبیرستان جامی تهران که در زمان شهادت دانشجوی دوره دکترای فلسفه دانشگاه تهران بود، منجر شد و آن تجمع مسالمت آمیز به خاک و خون کشیده شد.   


روز 12 اردیبهشت ماه 1340 با اعلام اعتصاب معلمان، همه مدارس تهران تعطیل شد. معلمان از اوایل صبح دسته دسته به طرف میدان بهارستان و جلوی مجلس راه افتادند. چون جلوی خیابان اکباتان قبلا توسط ماموران نیروی انتظامی بسته شده بود، بخشی از جمعیت در خیابان شاه آباد و اول بهارستان بر روی زمین نشستند.

ماموران از ماشین آب پاش برای متفرق کردن استفاده کردند. معلمان با این که خیس شده بودند از جای خود بلند نمی‌شدند. پس از مدتی اولین برخورد صورت گرفت. عده‌ای به طرف ماشین‌ها رفتند تا سر لوله‌های آب را به سمت دیگر بازگردانند.

 قرار بود که هیاتی از معلمان با رئیس مجلس ملاقات کنند. اما سیر حوادث به گونه دیگری شد. معلمان فریاد می‌زدند و شعار می‌دادند. ماموران پلیس تیر هوایی شلیک می‌کردند و با باتوم معلمان را می زدند. صدای تیراندازی و شعارهای معلمان در صحن علنی مجلس شنیده می شد.

مجلس در حال بررسی لایحه اشل حقوق معلمان بود که یکی از نمایندگان مخالف از جای خود برخاست و خطاب به رئیس مجلس گفت: در بیرون معلمان را می کشند و ما اینجا لایحه حقوق معلمان را بررسی می کنیم؟

جلسه متشنج شد. پس از مدتی معلمان با پیکر خونین سه نفر روبرو شدند. سرگرد شهرستانی، رییس کلانتری با اسلحه کمری خود به سر خانعلی شلیک کرده بود. همچنین غلامرضا احدیان (آموزگار دبستان تابان حشمتیه، ضربه با سرنیزه به شکم)، سیاوش باباوندی، دانش‌آموز کلاس چهارم ریاضی دبیرستان داورپناه (اصابت گلوله به لگن) و حسین شرقی آموزگار دبستان دولتی شاه‌آباد (ضربه به پهلو) مجروح شدند.

پیکر خانعلی بر روی دست معلمان با شعار "کشتند یک معلم را " به بیمارستان بازرگان منتقل شد و متاسفانه اقدامات پزشکان موثر واقع نشد و خانعلی در راه آزادی و حقوق معلمان جان سپرد. 

موج اعتراضات و خشم مردم از این حادثه سراسر کشور را فراگرفت. مدارس تعطیل شد. تشییع جنازه با شکوهی برای خانعلی برگزارشد. جسد او از بیمارستان بازرگانان به مسجدی در خیابان اسکندری منتقل شد. روز چهارشنبه 13 اردی‌بهشت ماه، هزاران معلم در خیابان اسکندری تجمع کردند. ساعتی بعد پیکر بی‌جان خانعلی را با آمبولانس به آرامستان «ابن بابویه» در شهر ری برده و به خاک سپرده شد.

 شاید امروز نام دکتر خانعلی برای بسیاری از معلمان و دانش‌آموزان نام آشنایی نباشد، اما در سال 40 یکی از پر آوازه‌ترین نام‌ها بود و در تاریخ ایران جاودان خواهد ماند.